Bardziej realistyczne, cyfrowe obrazy ludzi? Żywsze i bardziej rzeczywiste postacie? Z pewnością zastosowanie zasad anatomii każdemu umożliwi namalowanie jeszcze bardziej ludzkiej postaci, czy to będzie człowiek, jakiś humanoid z przyszłości, czy krasnal ze świata fantasy. Postaram się bardziej przybliżyć sam temat nie tylko za względu na same proporcje ciała, ale również motoryki, która wprowadzać będzie elementy dynamizmu.

W niniejszej części zaprezentuję dwie metody malowania proporcjonalnego ciała. Tutorial ten nie jest skomplikowany i ogranicza się do samego szkicu całej sylwetki dorosłego mężczyzny oraz kobiety. Dlaczego ogólny szkic sylwetki? Sama anatomia jest dość rozległym tematem, a podział jego na poszczególne części jest konieczny do lepszego zrozumienia.

Aby narysować proporcjonalne ciało muszę wyznaczyć jakąś jednostkę, która posłuży mi do pomiaru i prawidłowego wyznaczenia poszczególnych elementów postaci. Taką jednostką jest wysokość głowy. Wyprostowana sylwetka mężczyzny składa się z ośmiu takich jednostek jeżeli chodzi o wzrost i z dwóch jednostek jeżeli chodzi o szerokość postaci w barkach (rys. 1).

Szerokość postaci kobiety jest taka sama jak w przypadku mężczyzny natomiast jej wysokość jest równa ok. siedmiu i pół jednostki. Jednak ze względu na walory ciała kobiecego powinno się ją ukazywać jako postać stojącą na lekko uniesionych palcach. W takim przypadku wysokość to osiem ok. jednostek.

Sposób pierwszy – postać stojącego mężczyzny

Przed przystąpieniem do malowania ustalam rozmieszczenie postaci (szybki szkic sylwetki). Z narzędzi do malowania wybieram zwykły twardy pędzel lub okrąg (krycie < 25%) i ustawiam jego średnicę na rozmiar równy jednostce (wysokość głowy). W miejscu gdzie powinna znajdować się głowa wykonuję “kliknięcie” i maluję jeszcze siedem podobnych okręgów jeden pod drugi. Na wysokości drugiego okręgu od góry maluję dwa obok siebie (rys 2.).

Teraz rozpoczynam szkic ogólnego kształtu postać równocześnie zwracając uwagę aby barki, piersi, zagłębienie brzucha, biodra, łokcie i kolana znajdowały się na odpowiednich wysokościach (rys. 3.).

Poprawiam formę (rys. 4.) i zaznaczam ważniejsze cienie (rys. 5.).

W przypadku nakładania waloru zwracam uwagę na to, gdzie znajdują się najciemniejsze i najjaśniejsze tony tworząc pomiędzy nimi przejścia. Jest to na tyle ważne, na ile chcę uzyskać efekt prawdziwości postaci, uzyskania przestrzenności formy.

Sposób drugi – postać siedzącej kobiety

Metoda ta polega na ogólnym pojmowaniu kształtu, a ćwiczenie jej z pewnością rozwinie ekspresję osoby malującej. Za wzór posłuży mi szkic [rys. 6].

Proporcje i rozmieszczenie poszczególnych elementów ciała należy sprawdzać w trakcie szkicowania.

Jak zacząć?  Oczywistym jest fakt, że postać muszę jakoś umieścić na kartce i zacząć szkicować sam kształt. Dość prosta sprawa, pomijając fakt że sama poza jest wymagającym tematem do namalowania i zawiera wiele elementów trudnych do naszkicowania szczególnie dla początkujących rysowników, ale o tym napiszę później.

Pierwszą rzeczą, na którą zwracam uwagę to postać ułożoną na kształt trójkąta i wpisaną w kwadrat.  Kwadratem ustalam rozmieszczenie postaci i wpisuję w niego trójkąt tak aby boki odpowiadały zewnętrznym konturom sylwetki, następnie zaznaczam lewy bok pleców (rys. 7).

Uwaga: pomimo dość statycznej pozy znajduje się w niej wiele elementów dynamizmu wyrażonego w pochylonej linii barków, pleców i bioder.

W dalszym szkicu pomoże mi przestrzeń znajdująca się pomiędzy prawą ręką a torsem, której lewy bok pokrywa się z linią biegnącą od lewego biodra do prawego barku (rys. 8).

Podobnie jest z linią prawe biodro – lewy bark. W między czasie pilnuję aby barki i biodra wraz z ręką były odpowiednie ustawione (rys. 9).

Dalszy szkic to nanoszenie poszczególnych elementów ciała tak aby były one proporcjonalne co do głowy i przestrzeni prawa ręka – tors. Poprawność samego rysunku sprawdzam poprzez obrócenie arkusza w poziomie (polecam) (rys. 10.)

Ostatni etap pracy to oczywiście dopracowanie sylwetki, stóp, dłoni itd. (rys. 11).

Poza, która została zaprezentowana, jest pozą trudną ze względu na przestrzennie ustawione nogi, lekkie pochylenie pleców, linii biodra i barki, oraz podparciu na jednej ręce. Dzięki temu ustawienie to zawiera elementy, które będą się powtarzać w innych pozach.

Należy pamiętać, że formy przedstawienia nawet tych samych postaci, mogą różnić się od siebie. Wszystko zależy od osoby wykonującej dany rysunek.